Władysław Stanisław Reymont „CHŁOPI” część I – jesień
Prapremiera 23 września 2002 r.
Muzeum Wsi Opolskiej w Opolu
Jest to pierwsze w Polsce teatralne przedstawienie całej powieści reymontowskich „CHŁOPÓW”, w naturalnej scenografii.
Wystawienie „CHŁOPÓW” w skansenie w Bierkowicach, pozwala inaczej spojrzeć na sztukę teatralną, która grana w prawdziwej scenerii, jaką niewątpliwie jest autentyczna wieś, zagroda czy chata, daje niepowtarzalną możliwość obcowania z żywym słowem na otwartej przestrzeni, nie zamkniętej teatralnymi ścianami.
Całe przedsięwzięcie zostało podzielone na cztery części (zgodnie z porami roku w powieści) jesień – miała już swoja premierę we wrześniu 2002 roku.
Jest to niecodzienna przygoda teatralna, w której razem z aktorami, możecie Państwo uczestniczyć (przez cały rok) w życiu naszych przodków, w autentycznej stuletniej wsi, zgodnie z rytmem przyrody, a także przez chwile zadumać się nad wartością i sensem życia.
Andrzej Czernik
Adaptacja i reżyseria: Andrzej Czernik
Scenografia i kostiumy: Małgorzata Kowalcze
Kompozycja świateł: Grzegorz Cwalina
Obsada:
Ksiądz – Dariusz Skowroński
Agata – Zofia Bielewicz
Kowal – Andrzej Czernik
Jankiel – Andrzej Jakubczyk
Hanka – Judyta Paradzińska
Jagustynka – Elżbieta Piwek
Kozłowa – Teresa Zielińska
Nastka – Beata Wnęk-Malec
Józka – Grażyna Rogowska
Bylica – Zdzisław Łęcki
Ambroży – Grzegorz Minkiewicz
Boryna – Waldemar Kotas
Antek – Mirek Bednarek
Wójt – Wiesław Cichy
Witek – Maciej Namysło
Kuba – Wojciech Siemion
Jagna – Grażyna Misiorowska
Dominikowa – Ewa Wyszomirska
Mateusz – Michał Majnicz
Muzykanci:
Anna Hryniów-Kościów, Tadeusz Berlik, Eugeniusz Mirek
Oraz
Słuchacze Państwowego Pomaturalnego Studium Kształcenia Animatorów Kultury i Bibliotekarzy w Opolu
Solo wiolonczelowe: Anna Hryniów-Kościów
Asystent reżysera: Justyna Bartman
Realizacja akustyczna: Mariusz Cwalina
Realizacja oświetlenia: Radosław Pawlus
Fragment recenzji:
Adaptacja – bardzo klarowna – skupiła się przede wszystkim na ukazaniu losów głównych bohaterów, w wyniku czego nastąpiło przesunięcie akcentu z epopei, gdzie głównym bohaterem jest czas, rytm narodzin i śmierci – na dramat zmagania się z losem. Ten zabieg pozwolił na ujawnienie ludzkich namiętności: żywiołu walki, chytrości, podstępu i chciwości. Cechy bohaterów, ich namiętności ujawniają się w kolejnych scenach.
Siła tego przedstawienia polega właśnie na ukazaniu ludzkich emocji nie hamowanych przez powierzchowną kulturę. W krótkich, „filmowych” epizodach dochodzi do spięć między bohaterami: Antka z ojcem, Antka z żoną, Żyda z Kubą, Dominikowej z Boryną itd. W następujących po sobie scenach bohaterowie ujawniają swoje lęki, urazy i namiętności prowadzące w przyszłości do przekroczenia norm moralnych; to zapowiedź zbliżającej się tragedii – śmierci Boryny i wypędzenia Jagny z wioskowej społeczności.
Na koniec wspomnieć pragnę o dwóch scenach. W pierwszej – Andrzej Jakubczyk w roli karczmarza spotyka się z Kubą granym przez Wojciecha Siemiona. Jest to scena świetnie zagrana, obie postaci wyraziście narysowane. Druga scena, gdy Kuba zostaje sam, prosi się o pióro Mickiewicza opisującego koncert Jankiela: zaczął z cicha, głosem ledwo słyszalnym, jakby od niechcenia przybliżając się ku widowni, z lekka natężając ton, by następnie powoli odejść w ciemność nucąc powstańczą piosenkę. Piękna, liryczna scena, naszkicowana delikatnymi środkami aktorskimi. Nic dziwnego, że zauroczona publiczność nagrodziła ją oklaskami.
Alfred Wolny
Gazeta w Opolu
26 września 2002 r.
